مقایسة ‌امید، انگیزش پیشرفت تحصیلی و خودپندارة تحصیلی در دانش‌آموزان با و بدون اختلال یادگیری خاص

پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان امید، خودپندارة تحصیلی و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان با و بدون اختلال یادگیری خاص انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. جامعة آماری پژوهش کلیة دانش‌آموزان دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی مبتلا به اختلال یادگیری مراجعه‌کننده به مرکز اختلالات یادگیری شهرستان میانه و کلیة دانش‌آموزان عادی دختر و پسر پایه پنجم و ششم ابتدایی شهرستان میانه در سال تحصیلی 95-1396 بودند. از بین آن‌ها 40 نفر دانش‌آموز دارای اختلال یادگیری و 40 نفر دانش‌آموزعادی با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامة ‌امید اسنایدر، خودپندارة تحصیلی منداگلیو و پی ریت و انگیزش تحصیلی هارتر استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس چند متغیره مانوا (Manova) استفاده گردید. یافته‌ها نشان داد که میزان امید، انگیزش تحصیلی و خودپندارة تحصیلی گروه دانش‌آموزان بااختلال یادگیری کمتر از گروه دانش‌آموزان بدون­اختلال یادگیری بود. پایین بودن امید، انگیزش تحصیلی و خودپندارة تحصیلی در دانش‌آموزان مبتلا به اختلال یادگیری می‌تواند پیامدهای نامطلوب روانی، رفتاری و تحصیلی در پی داشته باشد؛ بنابراین،انجام مداخلات روان‌شناختی و راهبردهای آموزشی برای افزایش این متغیرها ضروری هست.